مصریان باستان خود را مردمانی الهی می‌پنداشتند، به‌ویژه در جامعه‌ای که دین، محور اصلی زندگی بود و فرعون‌ها به‌عنوان خدایان بر زمین مورد پرستش قرار می‌گرفتند. آن‌ها در جهانی می‌زیستند که مرز میان امور طبیعی و ماوراءطبیعی به یکدیگر آمیخته بود. با این‌ حال، برجسته‌ترین باور آن‌ها، همان‌گونه که اهرام بزرگ و بقایای تدفین متنوع گواهی می‌دهند، باور استوارشان به زندگی پس از مرگ بود.

مصریان معتقد بودند که برای عبور موفقیت‌آمیز به دنیای دیگر، حفظ بدن امری حیاتی است، زیرا روح نیازمند مکانی امن برای استقرار است تا بتواند تا روز قیامت در آن باقی بماند. فرآیند مومیایی کردن و نوع برخورد آن‌ها با اجزای مختلف بدن، بازتاب‌دهنده عمق باورهای مذهبی‌شان بود. از بین تمام اعضای بدن، قلب از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود و با دقت زیادی در مومیایی‌ها حفظ می‌شد. این امر نه‌تنها به این دلیل صورت می‌گرفت که قلب جایگاه روح محسوب می‌شد، بلکه به این خاطر بود که آن را کلید جاودانگی می‌دانستند.

طبق باور مصریان باستان، قلب فرد در مراسمی ویژه توسط خدای آنوبیس  (Anubis)وزن می‌شد تا پاکی و نیکوکاری او مشخص شود. اگر وزن قلب از پر معات(feather of Ma’at) سنگین‌تر بود، هیولایی به نام آمیت(Ammit) آن را می‌بلعید؛ اما اگر سبک‌تر از پر معات بود، روح فرد اجازه می‌یافت وارد دنیای معنوی شود و زندگی جاودانه را تجربه کند.